Op onze bureaus op kantoor lag een flyer: ‘Je bent nooit te oud om te groeien’. Interessant, dacht ik, want ik weet niet beter dan dat je vanaf je 25e jaar krimpt, een paar jaar later kan ook, maar in elk geval krimp je terwijl je net lekker bezig was volwassen te worden. Maar daar ging de flyer natuurlijk niet over. Nee, het bevatte informatie over trainingen ten behoeve van geestelijke groei en welzijn waaronder een training zelfcompassie. Die training kan ik ook wel gebruiken, was mijn 1e eerste gedachte, want in de loop van mijn ‘volwassen’ levensjaren was ik nou niet bepaald positiever over mezelf gaan denken. Goedbeschouwd ben…

Aan het eind van elk jaar kijken we vaak terug in de tijd en dan vooral terug in het jaar waar we afscheid van gaan nemen. Claudia de Brey zal daarover van alles vertellen in haar oudejaarsconference. Elk jaar hoor ik gebeurtenissen voorbijkomen waarvan ik denk; huh? was dat dit jaar? Of huh??? is dat ook gebeurd? Of huh??? dat was toch 3 jaar geleden…? Maar nee, het is dan allemaal in dat afgelopen jaar gebeurd. Op 1 november van dit jaar bedacht ik dat ik een jaar in Utrecht woonde. Huh??? dacht ik, nog maar een jaar? Ja , nog maar een jaar, zei ik toen tegen mezelf. Een…

Hoewel ik weet dat het voor mij beter is om op zaterdagmiddag niet naar de winkel te gaan omdat je dan over de mensen heen loopt en ik daar wat moeite mee heb, deed ik het toch. Simpelweg vanwege het feit dat het op andere momenten niet uit kwam. Al een tijdje wilde ik naar een grote kringloopwinkel bij mij in de buurt. Ik had daar op een afdeling in de winkel een hoeveelheid houten planken gezien. En ik had houten planken nodig om een tekst in te branden, de houtbrander had ik al. Ik liep de winkel in, aldaar de trap op en zag links en rechts allerlei meubelen…

‘Wil je het ook even proberen?’ De vraag verraste mij nadat ik een poging had gedaan een foto te maken van een beoefenaar van koordlopen. Hij was aan het balanceren op een elastisch koord in het Lepelerburgpark. Net toen ik de foto wilde nemen stapte hij naast het koord. Dat kon, want hij zou niet ter aarde vallen omdat het koord ongeveer een halve meter boven de grond  tussen twee grote bomen gespannen zat. ‘Nou nee, reageerde ik op zijn vraag, ik probeerde een foto van jou te maken.’ Bovendien had ik mijn panty uit moeten trekken alvorens de poging te kunnen ondernemen om op het koord te lopen omdat…

Terwijl ik aan de tafel in mijn voorkamer zat te schrijven hoorde ik hoefgetrappel van paarden ergens in de verte. Ik keek op van mijn schrijfwerk en speurde naar links of op de doorgaande weg paarden voorbij zouden lopen. En ja, daar liepen ze, vier zwarte paarden die een kar trokken waarop een blankhouten  kist stond met daarop bossen kleurrijke bloemen met veel zonnebloemen die fel afstaken in de boeketten. Was vast een vrolijk mens, dacht ik. Een stoet volgauto’s volgden de paard en wagen. Het is niet zo verwonderlijk dat deze stoet door die straat rijdt. Er liggen hier drie begraafplaatsen op een rij. Mooie begraafplaatsen. Een tijdje geleden…

In het boek ‘De zin van het bestaan’ schrijft Victor Frankl over zijn ervaringen in concentratiekampen ten tijde van de tweede wereldoorlog. Iedereen die deze onmenselijke, beestachtige ervaring heeft moeten doorstaan heeft zijn/haar eigen verhaal. Het vraagt moed om deze verhalen te vertellen. Het kan ongemak veroorzaken om ernaar te luisteren omdat de verhalen ons voorstellingsvermogen te boven gaan. Bovendien kun je op zo’n moment beseffen dat het dus iedereen kan overkomen, jou dus ook en in dat besef hebben we niet zoveel zin, ik ook niet. Victor Frankl was een gewone burger van midden dertig, psychiater, volop bezig zijn leven vorm te geven toen de oorlog de wereld in…

Fietsend richting centrum stad hoorde ik ineens een stem naast mij die bleek te horen bij een fietsende jongedame. ‘Fiets jij richting de Dom?’ vroeg ze. ‘Ja, zei ik , ik fiets die kant op.’ Of ik met haar mee wilde fietsen naar het Gregoriuscollege, ‘want ik weet de weg niet meer zo goed.’ ‘Natuurlijk,’ zei ik, waar kom je nu vandaan gefietst?’ ‘Uit Overvecht. De andere dagen fietsten vriendinnen mee, maar die konden vandaag niet.’ Het was duidelijk. Dit was een brugklasser die aan haar eerste week brugklas begon. De overgang van basisschool naar Middelbare school leek mij plotseling onoverbrugbaar. ‘Wat een verschrikking is dat eigenlijk, dacht ik, om…

De afgelopen jaren ben ik in de ban geraakt van stilte. De reden daarvan is mij niet helemaal duidelijk omdat stilte voor mij een soort van synoniem staat aan saai. En voor saaiheid heb ik angst, nou angst, weerstand is misschien een beter woord. Een saai leven staat voor mij gelijk aan een baan van 9 tot 5 (wat ik nu wel heb). Eten om 6 uur, twee keer per week naar de sport, in het weekend soep met de hele familie (waar helemaal niets mis mee is) en elke vrijdagavond de boodschappen halen voor de volgende week en dan na het boodschappen doen frietjes eten. Allemaal prima, maar mij…

Een aantal jaren geleden was ik werkzaam bij de jeugdzorg. Dit heb ik als een pittige baan ervaren, want het valt voorwaar niet mee de best mogelijke, veilige oplossing te vinden voor kinderen die opgroeien in complexe problematiek. De publieke opinie roept al snel dat een kind in zo’n situatie uit het gezin moet worden geplaatst. Dat lijkt soms voor de hand liggend, maar zo simpel is het niet. Keuzen worden gewikt en gewogen met altijd het risico een verkeerde inschatting te maken. ‘In Nederland krijgen bijna 119.000 kinderen jaarlijks te maken met kindermishandeling’ (Euser, Alink, Pannebakker, Vogels, Bakermans-Kranenburg, & Van IJzendoorn, 2013). Zelf ben ik opgegroeid in een onveilige…

Het was maandagmorgen. De ergste hitte was uit het land verdreven, De zon vertrok soms achter de wolken en op andere momenten voelden we zijn krachtige stralen. De wind waaide pollen door de lucht. Kortom; wandelweer. De avond daarvoor had ik al besloten nu eens niet op de fiets te stappen, maar de wandelpaden op te gaan. En zo reed ik naar de Soesterduinen waar een parkeerplaats moest zijn bij Cabrio openluchttheater. Vanaf die parkeerplaats kon ik via oranje paaltjes een pad van 10 km gaan lopen. En warempel, terwijl ik de parkeerplaats op reed spotte ik in mijn rechteroog een oranjepaaltje naast een bospad. Op de parkeerplaats stond welgeteld…