Eenzaamheid en bloemen
Wartaaltje (Wartaal staat voor onsamenhangende tekst. In mijn wartaaltjes probeer ik ‘op het oog’ onsamenhangende zinnen of woorden bij elkaar te brengen)
De vraag is: heeft eenzaamheid iets met bloemen te maken of andersom, hebben bloemen iets te maken met eenzaamheid? Het krijgen van een bloemetje doet mij in elk geval altijd goed hoewel ik niet eenzaam ben, nou ja soms kan ik me wel eenzaam voelen, maar dat is meestal van korte duur. Een bloemetje geven aan de eenzame mens kan een positieve impuls geven aan het innerlijke grijze brein waar zich al die eenzame gevoelens in afspelen. Het kan voor een moment een beetje ‘licht’ brengen. Er kan zelfs een glimlach tevoorschijn worden getoverd. Echter, niet snel na deze lach wikkelt zich de grauwe, grijze mist hun net weer om het voorheen eenzame brein en is het leven opnieuw alles behalve mooi en vrolijk en goed. Het is grauw en grijs of misschien zelfs zwart.
De gemeente Utrecht wil graag dat wij – professionals en burgers die niet eenzaam zijn – iets proberen te doen aan deze grijze mist bij mensen, een mist die wij eenzaamheid hebben genoemd. Dat is een goed streven, laat dat gezegd zijn. Feit is alleen dat eenzaamheid zich niet zo goed laat zien omdat eenzaamheid niet gelijk staat aan leuk en vrolijk en succesvol en een ontzettend geweldig mens zijn. Nee, eenzaamheid staat voor zoveel dat niet te benoemen valt. In de regel associëren we eenzaam met alleen-zijn, niet zomaar alleen, maar heel erg alleen. En dan denken we al snel dat als we maar activiteiten verzinnen samen met andere mensen, het gevoel van eenzaamheid verdwijnt. In sommige gevallen zal dit zo zijn, maar in veel gevallen helaas niet. Eenzaamheid kan voortkomen uit onverwerkt verlies waar nooit aandacht voor was, aan een kind dat geen contact meer met jou wil, aan nooit erkend te zijn als de mens die je bent, aan het gevoel totaal mislukt te zijn in het leven. Eenzaamheid kan worden opgeroepen als de buren altijd maar visite hebben en jij al honderd weekenden alleen zit. Of door dagen als Kerst, Valentijn, Moederdag, Vaderdag, op zomerse dagen als iedereen ‘gezellig’ samen op een terrasje zit, of als jij ook ‘gezellig’ op dat terrasje zit maar geen enkele aansluiting voelt. Als je op facebook ziet hoe succesvol iedereen is en jij voor de zoveelste week werkelijk niets leuks te vertellen hebt, als je een geheim met je meedraagt, als alle ouderen om je heen over hun kinderen en kleinkinderen praten en jouw kinderwens nooit in vervulling is gegaan. Je gaat dan niet zeggen dat je je eenzaam voelt, je trekt je gewoon terug of je schreeuwt jezelf een ongeluk boven die eenzaamheid uit. En daarom zien wij die eenzaamheid niet. Als eenzaamheid dan toch op de agenda staat, wat moeten we dan doen? Er is niet één remedie, één aanpak, één ‘pil’. Ik moest denken aan het boek van Arita Baaijens: ‘Zoektocht naar het paradijs’. Arita reist te paard door het Altaygebergte in het Zuidwesten van Siberië. Ze trekt over besneeuwde verlaten bergen en door donkere wouden waar nauwelijks mensen komen. En terwijl ze stapvoets op haar paard door dit gebeid trekt ziet ze bloemen bloeien. En ik dacht: die bloemen, die bloeien dus maar gewoon ook al zal nooit iemand zien hoe mooi ze zijn. Ze staan daar gewoon een beetje prachtig kleurrijk te wezen omdat dit de bedoeling is van een bloem; mooi zijn. Eenzaamheid heeft vaak te maken met niet gezien te zijn, je niet goed genoeg te voelen, niet mooi genoeg te zijn. Er kan veel in je leven gebeurd zijn waardoor je ervan overtuigd bent geraakt dat jouw ‘kleuren’ niet mooi genoeg zijn waardoor je in de grijze mist van eenzaamheid terecht gekomen bent. Het zou daarom best mooi zijn als wij in staat zouden zijn onze medeburgers het gevoel te geven dat hun kleuren mooi genoeg zijn of iedereen ze nou ziet of niet. En misschien kunnen we dan gewoon beginnen met bloemen uit te delen. Bloemen in allemaal verschillende kleuren en dat we dan zeggen: ‘jij bent net zo mooi als deze bloem’. Zou dat helpen?