Comfort-zone en zoon

WARTAALTJE: Comfortzone en zoon (Wartaal staat voor onsamenhangende tekst. In mijn wartaaltjes probeer ik ‘op het oog’ onsamenhangende zinnen of woorden bij elkaar te brengen)

We zaten sinds lange tijd weer samen te eten. Oudste zoon en schoonzoon hadden de regen getrotseerd om neer te strijken in een restaurant op loopafstand van mijn nieuwe huisje in Utrecht. We begonnen de avond in een wijnrestaurant waar zoon en schoonzoon kenners bleken van goede wijn. Vol enthousiasme begonnen we bij-te-praten onder het genot van zo’n goede wijn. Je kent die sfeer. Vervolgens is het geen zaak of de vraag gesteld wordt, maar wanneer. Deze keer was ik er echter niet op voorbereid omdat ik zo bezig ben mijn nieuwe leven in Utrecht een beetje vorm te geven. Nieuwe werkomgeving, nieuwe collega’s, alle nieuwe stadsindrukken en hoe ik overal op de fiets kan komen en hoe ik voortdurend getuige ben van allerlei intieme gesprekken van mijn fietsende medemens die zij met hun microfoontje al fietsend voeren. En dan ben ik nog steeds aan het klussen in mijn huis, en ben ik voortdurend op zoek naar gratis parkeerplaatsen voor mijn auto. Dan zijn er veel indrukken te verwerken en heb je het best druk met de alledaagse dingen. ‘Schrijf je nog?’ Óeps, dacht ik, niet nu en ik zei dat ik natuurlijk in mijn dagboek schreef om wel feeling te blijven houden met schrijven, maar dat ik het natuurlijk erg druk had met wennen in Utrecht, en ik dacht: wat een onzin, maar ik wilde ook niet afgaan ten aanzien van zoon en schoonzoon. Maar zoonlief kent mij en bleef doorvragen. Opperde zelfs ideeën voor publicatie van mijn schrijfsels die best een echte mogelijkheid leken waardoor ze een beetje eng werden, want straks moest ik nog echt aan de bak. ‘Ik kan wel een site voor je openen waar je je blogs op kunt zetten’. Help, dacht ik, kan ik nog terug, waar is de nooduitgang? Maar er was geen beginnen aan, zoon en schoonzoon zaten al enthousiast namen te verzinnen voor de site en ik dacht; die hebben al teveel goede wijn naar binnen laten glijden en daar ben ik nu het slachtoffer van. In het wijnrestaurant kregen we geen klik met een goede naam voor mijn site. Ik dacht gered te zijn, maar schoonzoon begon in het eetrestaurant vrolijk opnieuw na te denken en waarachtig ineens hadden we alle drie een klik bij een voorstel voor een naam. Ik had nog een beetje hoop dat de naam als gereserveerd geregistreerd stond, maar helaas, hij was nog vrij. En dus had ik zomaar een site. Nu ben ik het dus aan hen verplicht te creëren, dacht ik. Ik ben genadeloos in de val gevallen van een kans en dat voelde verwarrend en eng en als een groot monster waar ik hard voor weg wilde rennen. En natuurlijk ga ik deze kans benutten. Het kan niet zo zijn dat ik, als moeder mijn kinderen leer hun hart, hun passie te volgen om dan zelf een beetje in een hoekje te blijven zitten miepen, dat kan niet. Nu moet ik ook gewoon stoer en kwetsbaar durven zijn. Het is net als toen ze nog thuis woonden en dan thuis kwamen van school en hun jas overal en nergens van zich af lieten glijden en ik zelf ook niet zo netjes was in dingen als netjes mijn jas ophangen, maar dat je dan denkt: het wordt hier een zooitje als alle vier de kinderen hun jas maar laten slingeren en hun tas en hun schoenen. En dan weet je, als ik wil dat zij hun jas ophangen, hun tas netjes ergens neerzeten en hun schoenen, dan moet ik het in elk geval ook zelf gaan doen. Dus ja zoon ik kruip uit mijn comfort zone en ga schrijfsels schrijven en aan het daglicht laten zien.