Wartaaltje kort

Wandelen en Krijsen

Een paar weken geleden had ik dit wartaaltje willen ‘posten’, maar omdat op dat moment maatregelen rondom corona werden afgekondigd leek het me niet zo gepast om een ‘gewoon’ verhaaltje te ‘posten’. De dagen daarna ontbrak het me geheel aan inspiratie om een andersoortig wartaaltje te schrijven omdat de aarde niet langer aarde heette maar CORONA. Daar moest ik even aan wennen.

Met z’n allen wonen we in een wereld waar een virus het van ons overgenomen heeft en het enige dat nog echt van belang is, is de overwinning op dit virus. Er is geen ontsnappen mogelijk, want op de maan zijn nog geen bouwactiviteiten waargenomen om ons een veilig onderkomen te verschaffen en dus kunnen we daar niet naar uitwijken. We zitten, lopen, hangen, joggen hier in afwachting, hopend op een goed werkend middel om uit deze nachtmerrie opgelucht wakker te kunnen worden.

En nu dacht ik; ik ga het toch maar ‘posten’, want misschien is het goed een verhaaltje te lezen over een wereld waar alles nog gewoon was en goed en normaal en druk, heel druk. Een wereld waar je nog gewoon naar buiten kon, met z’n 17 miljoenen. Een Wartaaltje dat wel een beetje is aangepast.

Op de parkeerplaats bij het wandelgebied waar ik deze dag mijn voetsporen achter wilde laten, was ruim voldoende keus om mijn autootje ergens te stallen. Terwijl ik uit mijn auto klom en de rugzak controleerde op alles wat ik onderweg nodig zou kunnen hebben, parkeerde een andere auto naast die van mij. Niet echt een wereldschokkende gebeurtenis zou je zeggen. Nee, totdat het echtpaar, of koppel, of stel, in elk geval een vrouw en een man ook uit hun auto waren gestapt en ik deelgenoot werd van een stevige woordenwisseling. ‘Jij zei dat je mijn jas mee zou nemen,’ zei de vrouw behoorlijk geïrriteerd en op zo’n manier dat stampen met de voeten nog net ontbrak. ‘Nee, dat heb ik helemaal niet gezegd, hoe kom je daar nou bij?’ reageerde de man net zo geïrriteerd. Waarop de vrouw met schelle stem sneerde: ‘Wel waar! Jij zou mijn jas meenemen!’ ‘Dit is echt zo stom, zei de man, dat zou ik helemaal niet doen!’ ‘Wel waar!’ krijste de vrouw terug. En zo bleef een venijnig woordenspel heen en weer gaan.

Ik dacht; dit is tamelijk gênant en was geneigd weer in mijn auto te gaan zitten en te doen alsof ik geen getuige was van dit woordenspel, maar het leek hen totaal niet te interesseren dat er getuigen waren van hun ‘gesprek’. En ik bedacht het prima te vinden als mensen ruzie maakten in hun auto, maar niet open en bloot op een parkeerplaats, maar wist ook eigenlijk niet waarom. Omdat ik mij er onhandig bij voel? Omdat ik denk me te moeten gedragen alsof ik hun ruzie helemaal niet hoor? En waarom zou een ruzie niet open in the air uitgevochten mogen worden? Waarom allemaal binnenshuis of binnens-auto’s in dit geval? Toch voelde ik mij intussen behoorlijk geïrriteerd door hun geruzie aan het begin van mijn wandeling. Mijn rugzak was intussen geïnspecteerd, de jas goed dicht en dus toog ik de 60 trappen omhoog om aan de dijkwandeling bij Vrouwenpolder te beginnen, het kakelende stel achterlatend. Die 60 treden waren genoeg om het gekakel uit mijn systeem te bannen en ik was ineens heel blij altijd zelf verantwoordelijk te zijn voor het meenemen van mijn jas.

En nu dacht ik: hoe zou zo’n ruzie eruit zien, nu we in een andere wereld leven? Dat zou dan ongeveer zo kunnen gaan.

‘Jij zei dat je de meetlat en de mondkapjes mee zou nemen,’ zei de vrouw behoorlijk geïrriteerd en op zo’n manier dat stampen met de voeten nog net ontbrak. ‘Nee, dat heb ik helemaal niet gezegd, hoe kom je daar nou bij?’ reageerde de man net zo geïrriteerd. Waarop de vrouw met schelle stem sneerde: ‘Wel waar! Jij zou de meetlat en de mondkapjes meenemen!’ ‘Dit is echt zo stom, zei de man, dat zou ik helemaal niet doen!’ ‘Wel waar!’ krijste de vrouw terug. En zo bleef dit venijnige woordenspel heen en weer gaan. Maar toen kwam handhaving langs en gaf hen een boete omdat ze de 2-meter afstand niet in acht namen en werden ze naar huis gestuurd. Ik mocht blijven, want ik deed alles goed en dus kon ik lekker rustig gaan wandelen, want dat mocht zei handhaving omdat het nog niet zo druk was en of ik mijn meetlat bij me had en mijn mondkapje en desinfecteer. Ja dat had ik, want als je op jezelf woont ben je altijd zelf verantwoordelijk voor het meenemen van een survival-uitrusting.

Reacties uitgeschakeld voor Wandelen en Krijsen