Wartaaltje: Utrecht en Middelburg

Waarschijnlijk is het niet nodig uit te leggen waar Utrecht ligt, daar ga ik dan ook geen tijd aan verspillen. Waar Middelburg ligt vraagt wellicht meer uitleg, zonder afbreuk te willen doen aan jullie geografische kennis. Middelburg ligt op het eiland Walcheren in de provincie Zeeland. Als je vanuit Bergen op Zoom rechtdoor de A58 volgt krijg je vanzelf, na ongeveer 35 minuten, de afslag Middelburg. Het eiland boven Walcheren is Noord Beveland, naast Walcheren ligt Zuid Beveland en onder Walcheren ligt Zeeuws Vlaanderen. Dit eiland grenst aan België. Nu hebben jullie een beetje een beeld. Vanuit Middelburg is het zo’n 20 minuten fietsen dat je oog in oog staat met de Noordzee en, ook leuk, met strandpaviljoens en brede stranden. Je kunt prachtige wandelingen maken over de uitgestrekte stranden en door de duingebieden, maar je kunt natuurlijk ook je handdoekje ergens neerleggen en zonnebaden. Daar was ik niet zo van, alhoewel ik serieuze pogingen heb ondernomen dit wel te kunnen, maar na 15 minuten gaat mijn lijf dan op extreem vreemde plaatsen pijn doen en dan geef ik het op, dan maar niet egaal bruin. Naast de stranden in Zeeland is de historische stad Middelburg zeker een bezoek waard. Sinds November van het vorige jaar heb ik Middelburg echter ingeruild voor Utrecht. Nu was ik een paar weken geleden in Zeeland en concludeerde dat alles daar prettig overzichtelijk is in tegenstelling tot een stad als Utrecht. Het enige, tamelijk irritante obstakel was de open brug die in ‘het seizoen’ vaak omhoog rees om de plezierboten een doorgang te verlenen. Als ik, om welke reden dan ook aan andere kant van die brug moest zijn, kon dit nog wel eens tot frustraties leiden, want waarom moest ik ook alweer zonodig naar die bouwmarkt? Ik wist toch dat die brug open zou staan? Hoe dan ook, nu het voorjaar alweer even onderweg is werd het voor mij hoog tijd de omgeving van Utrecht nader te onderzoeken. Ik kocht een phoneholder voor aan mijn fietsstuur om veilig de route via mijn iphone te kunnen volgen en toog richting de bossen van Driebergen. Daar ergens zou een wandelroute starten waarvan ik dacht die wel aan te kunnen. Toen googlemaps aangaf dat ik was gearriveerd vond ik echter geen route. Gelukkig parkeerde een echtpaar ook hun fiets en vroeg ik hen of zij wisten waar de wandelroutes begonnen. De man van het stel nam het woord en zei dat ik ‘die’ kant op moest lopen, want ‘daar’ was alleen maar bos en daar waren dus ook wandelroutes. Ook zonder routepaaltjes zou ik daar goed kunnen wandelen, zei hij. Dit betwijfelde ik ten zeerste gezien mijn pijnlijk onderontwikkelde richtingsgevoel, insiders kunnen dit bevestigen, want zelfs met de googlemaps wandeloptie was het mij bijna fataal geworden tijdens een wandeling in de Franse Alpen waar ik, samen met een vriendin, het echte pad toch echt niet meer kon vinden. Maar dat kon die man niet weten. Moedig liep ik ‘die’ kant op, zag inderdaad geen voorgekauwde routes en volgde dus mijn voeten. Onthield herkenningspunten en zowaar, ik kwam een heel eind. Ik was al op de terugweg begonnen toen ik ineens rechts van mij een erg lang rechttoe rechtaan pad zag liggen. Dat leek te gemakkelijk om ook nog te belopen en dus liep ik dat pad op. En waarom weet ik niet, maar ik moest aan Zeeland denken. Aan de overzichtelijke ruimtelijkheid. En ik dacht, mijn pad is nooit recht geweest. Het begon in Hoogeveen, toen Alteveer, toen Kampen, toen Goes, toen Bergen op Zoom en daarna Assendelft, toen Utrecht en toen Elim waarna Middelburg volgde en nu weer Utrecht. Zowaar geen recht overzichtelijk pad, maar zo kan je pad dus zomaar lopen, dat bedenk je niet allemaal van tevoren. Je kunt niet weten wat er achter elke bocht schuilgaat. Soms wil ik zo’n recht, duidelijk pad zien liggen, maar liever nog wil ik toch die bocht weer zien en nieuwsgierig zijn naar wat daar dan weer achter ligt. Het pad ontroerde. Het was er stil met alleen het geluid van fluitende vogels.